Muzyka ludowa w USA jest zróżnicowana w różnych etnicznych grupach kraju. Wszystkie plemiona Indian amerykańskich grają własne odmiany muzyki ludowej, z których większość ma charakter duchowy. Afroamerykańska muzyka zawiera bluesa i gospel, potomków zachodniej Afryki, przywiezionych do Ameryki przez niewolników i zmieszanych z muzyką zachodnioeuropejską. W epoce kolonialnej do obu Ameryk przywieziono angielskie, francuskie i hiszpańskie style i instrumenty. Na początku XX wieku Stany Zjednoczone stały się głównym ośrodkiem muzyki ludowej z całego świata, w tym polka, ukraiński i polski fiddling, aszkenazyjski, klezmerski i kilka rodzajów muzyki latynoskiej.
Rdzenni Amerykanie grali pierwszą ludową muzykę w Stanach Zjednoczonych, używając różnorodnych stylów i technik. Niektóre podobieństwa są niemal powszechne wśród tradycyjnej muzyki rdzennej Ameryki, jednak przede wszystkim brak harmonii i polifonii, a także wykorzystanie słownictwa i melodycznych postaci. Tradycyjne instrumenty wykorzystują flet i wiele rodzajów instrumentów perkusyjnych, takich jak bębny, grzechotki i wibratory. Od kiedy nawiązano kontakt europejski i afrykański, muzyka ludowa Native American rozrosła się w nowych kierunkach, w fuzje o odmiennych stylach, takich jak europejskie tańce ludowe i muzyka Tejano. Nowoczesna muzyka indiańska może być najbardziej znana z powojeń, pan-tribal spotkań, podczas których wykonywane są tradycyjne tańce i muzyka.
Trzynaście kolonii pierwotnych Stanów Zjednoczonych było dawnymi posiadłościami angielskimi, a kultura anglojęzyczna stała się głównym fundamentem amerykańskiej muzyki ludowej i popularnej. Wiele amerykańskich pieśni ludowych jest identycznych z brytyjskimi piosenkami w aranżacjach, ale z nowymi tekstami, często jako parodie oryginalnego materiału. Utwory amerykańsko-anglojęzyczne charakteryzują się także mniejszą ilością melodii pentatonicznych, mniej znaczącym akompaniamentem (ale z większym wykorzystaniem dronów) i większą ilością melodii w głównym nurcie. [16] Anglo-amerykańska muzyka tradycyjna zawiera także różne ballady na żywo, humorystyczne historie i wysokie opowieści, a także piosenki katastrofy dotyczące górnictwa, wraków i morderstw. Legendarni bohaterowie tacy jak Joe Magarac, John Henry i Jesse James są częścią wielu piosenek. Taniec ludowy pochodzenia brytyjskiego to taniec kwadratowy, pochodzący z kadryli, połączony z amerykańską innowacją dzwoniącego instruktora. Wspólnota religijna znana jako Shakers wyemigrowała z Anglii w XVIII wieku i rozwinęła własny styl tańca ludowego. Ich wczesne utwory można datować na brytyjskie piosenki ludowe. [18] Inne towarzystwa religijne stworzyły własne unikalne kultury muzyczne we wczesnej historii Ameryki, takie jak muzyka Amish, Towarzystwo Harmonii i Klasztor Ephrata w Pensylwanii.
Przodkowie dzisiejszej populacji Afroamerykanów zostali sprowadzeni do Stanów Zjednoczonych jako niewolnicy, pracujący głównie na plantacjach Południa. Pochodzili oni z setek plemion w Afryce Zachodniej i przynieśli ze sobą pewne cechy muzyki z Afryki Zachodniej, w tym wokale wywoławcze i reakcje oraz złożoną muzykę rytmiczną, a także synkopowane rytmy i zmieniające się akcenty. Afrykańskie muzyczne skupienie na rytmicznym śpiewie i tańcu zostało przyniesione do Nowego Świata, a tam, gdzie stało się częścią odrębnej kultury ludowej, która pomogła Afrykanom “zachować ciągłość z ich przeszłością poprzez muzykę”. Pierwsi niewolnicy w Stanach Zjednoczonych śpiewali utwory, śpiewy polowe i, po chrystianizacji, hymny. W XIX wieku wielkie przebudzenie religijnej gorączki ogarnęło ludzi w całym kraju, szczególnie na południu. Protestanckie hymny pisane głównie przez kaznodziejów z Nowej Anglii stały się cechą obozowych spotkań prowadzonych przez pobożnych chrześcijan na południu. Kiedy czarni zaczęli śpiewać zaadoptowane wersje tych hymnów, nazywano je Negro spirituals. To właśnie z tych korzeni, z duchowych pieśni, utworów o pracy i wrzasków, rozwinęły się blues, jazz i ewangelia.
